13 listopada w Liturgii Kościoła w Polsce
wspominaliśmy pięciu męczenników, którzy w 1003 roku zginęli na
polskiej ziemi. Nazywamy ich męczennikami pierwszymi, bo jako
pierwsi zostali ogłoszeni świętymi. W 1001 roku na ziemie
słowiańskie, przybyli głosić Słowo Boże zaprzyjaźnieni ze św.
Romualdem (późniejszym Założycielem kamedułów) dwaj Włosi: Benedykt
i Jan. We wsi Święty Wojciech (obecnie Wojciechowo) pod
Międzyrzeczem w 1002 roku założyli pustelnię. Wkrótce dołączyli do
nich Polacy możnego rodu (może nawet książęcego) – bracia Mateusz i
Izaak oraz Krystyn – klasztorny sługa, pochodzący prawdopodobnie z
pobliskiej wsi.
W nocy z 10 na 11 listopada 1003 roku Benedykt, Jan, Mateusz, Izaak
i Krystyn zostali napadnięci przez zbójców i wymordowani. Powód
napadu był prawdopodobnie rabunkowy, ponieważ zakonnicy otrzymali od
księcia Bolesława Chrobrego środki w srebrze na prowadzenie misji.
Kult męczenników zaczął się już od ich pogrzebu. Wkrótce potem, w
1006 roku, św. Brunon napisał „Żywot pięciu braci męczenników”. W
poczet świętych wpisał ich papież Jan XVIII.
opr.